تمامی عسل ها دارای یک سری خواص فیزیکی مشترک هستند که در ترمیم زخم نقش اساسی را دارند.
اولین و مهمترین ویژگی عسل که باعث میشود مرهم مناسبی برای زخم ها باشد خاصیت اسیدی عسل است.
PH عسل طبیعی بین ۳.۵ تا ۵.۵ است. این یعنی عسل طبیعی دارای خاصیت اسیدی است و به همین دلیل زمانی که بر روی زخم قرار میگیرد، باعث تحریک هموگلوبین خون و آزاد کردن اکسیژن میشود.
این فرآیند باعث میشود که فعالیت پروتئاز که روند ترمیم زخم را مختل میکند کاهش یابد و ترمیم زخم تسریع شود.
همچنین خاصیت اسیدی عسل مانع فعالیت باکتری ها بر روی زخم و شده و زخم را عاری از باکتری ها میکند.
همانطور که میدانیم عسل یک ماده اشباع از قند است. همین عامل سبب میشود که عسل خاصیت اسمزی داشته باشد به این معنا که یک جاذب طبیعی رطوب و آب است.
خاصیت اسمزی بالای عسل باعث میشود تا مایع را از بستر زخم بیرون بکشد و یک خروجی لنف ایجاد کند. قند موجود در عسل همچنین آب را از سلولهای باکتری خارج میکند و تا زمانی که عسل با ترشحات زخم خیلی رقیق نشده است از رشد باکتری جلوگیری میکند.
از سوی دیگر عسل علاوه بر اینکه دارای خواص فیزیکی مناسبی برای پانسمان زخم است، ویژگیهای زیستی ویژهای نیز دارد که باعث بهبود زخم ها میشود. به همین دلیل است که در مقالات علمی متعدد از عسل به عنوان یک پانسمان زخم بیولوژیکی با فعالیتهای زیستی متعدد یاد میشود.